Przy ustalaniu tego okresu należy jednak wziąć pod uwagę, czy niezdolność do pracy nastąpiła podczas lub po rozpoczęciu świadczeniu pracy czy przed rozpoczęciem świadczenia pracy. Jeśli jednak pracownik już przystąpił do swoich czynności służbowych, rozpoczęty dzień pracy nie jest wliczany do wymienionego wyżej okresu 6 tygodni, bo zaczyna się dopiero następnego dnia, a za pozostałą część dnia, w którym nastąpiło zachorowanie, pracownik otrzymuje jeszcze pełne wynagrodzenie. Te informacje i szereg innych, które zawarte zostały w tym tekście, każdy z pracujących nad Renem wiedzieć musi.
Decydujący czynnik
Jeśli jednak pracownik powiadomi o zachorowaniu przed rozpoczęciem dnia pracy, pierwszy dzień niezdolności do pracy zostanie wliczony do 6-tygodniowego okresu, w związku z czym prawo do wynagrodzenia skończy się wraz z upływem 42. dnia choroby. Gdy niezdolność do pracy rozpoczyna się w dniu wolnym, decydującym czynnikiem jest, czy wynagrodzenie wyliczane jest na podstawie dni pracy czy dni kalendarzowych. W przypadku wyliczania na podstawie dni pracy, 6-tygodniowy okres rozpoczyna się w następnym dniu, w którym pracownik byłby zobowiązany do świadczenia pracy. Z kolei jeśli wyliczenie następuje na podstawie dni kalendarzowych, wyżej wymieniony okres rozpoczyna się wraz z danym dniem kalendarzowym. Ponieważ prawo do dalszej wypłaty pensji przez pracodawcę w przypadku choroby zawsze musi obejmować pełne 6 tygodni, wynagrodzenie wyliczane na podstawie dni pracy wypłacane będzie w dalszym ciągu przez pełne 30 dni pracy. W przypadku wyliczania na podstawie dni kalendarzowych pracownikowi przysługiwać będzie dalsza wypłata wynagrodzenia za pełne 42 dni kalendarzowe.
Czas trwania wypłaty wynagrodzenia chorobowego
Sześciotygodniowy okres uprawniający do dalszej wypłaty wynagrodzenia obejmuje daną chorobę tylko jeden raz. Jeśli pracownik po raz kolejny będzie niezdolny do pracy wskutek tej samej choroby, zachowa on prawo do wynagrodzenia przez okres maksymalnie kolejnych 6 tygodni tylko wtedy, gdy do ponownego zachorowania i niezdolności do pracy doszło po upływie co najmniej 6 miesięcy. Ponowne prawo do wynagrodzenia za maksymalnie kolejnych 6 tygodni w przypadku tej samej choroby przysługuje również wtedy, jeśli przed początkiem ponownej niezdolności do pracy dobiega końca okres 12 miesięcy. Okres 12 miesięcy rozpoczyna się każdorazowo wraz z niezdolnością do pracy, o ile w momencie jej rozpoczęcia nie istnieją wcześniejsze okresy niezdolności do pracy wskutek tej samej choroby. Do tego 12-miesięcznego okresu nie jest zaliczany dzień rozpoczęcia pierwszej niezdolności do pracy wskutek tej samej choroby. Jeśli jednak tego dnia praca nie była już świadczona, okres 12 miesięcy rozpoczyna się już w tym momencie.
Planowane zmiany ustawowe
Po upływie 6-tygodniowego okresu wypłaty wynagrodzenia przez pracodawcę pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego ze swojej kasy chorych. Prawo to przysługuje ubezpieczonym zawsze wtedy, gdy są niezdolni do pracy lub podlegają leczeniu stacjonarnemu w szpitalu bądź ośrodku rehabilitacyjnym na koszt kasy chorych. Prawo do zasiłku chorobowego istnieje od początku leczenia szpitalnego tudzież leczenia w ośrodku rehabilitacyjnym, w pozostałych przypadkach – od dnia następującego po tym, w którym lekarz stwierdził niezdolność do pracy. Nawiązanie do dnia następującego po tym, w którym została stwierdzona przez lekarza niezdolność do pracy, niesie ze sobą pewną ważną konsekwencję. Ubezpieczony, któremu wyczerpało się już prawo do dalszej wypłaty wynagrodzenia przez pracodawcę i który wielokrotnie jest niezdolny do pracy z powodu tej samej choroby tylko przez jeden dzień (np. z powodu chemioterapii lub pewnych form dializy), nie będzie miał prawa do zasiłku chorobowego. Nie jest to jednak prawidłowe, ponieważ w takim przypadku ubezpieczony regularnie musi rezygnować ze świadczeń pieniężnych zastępujących utracone dochody, które przysługiwałyby mu, gdyby był leczony stacjonarnie. Luka ta ma zostać usunięta (poprawiona) przez odpowiednie uregulowania w ustawie o wzmocnieniu zabezpieczenia społecznego, która została uchwalona w grudniu 2014 roku przez rząd federalny. Po zajęciu stanowiska w tej sprawie i zgłoszeniu szeregu poprawek przez Bundesrat ustawa ma wejść w życie w lecie 2015 roku.
