Niemiecka Casablanca – recenzja

Niemiecki dramat Christiana Petzoldaz 2012 roku nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem dla najlepszego reżysera. Nominowany również do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny a przez przez krytyków okrzyknięty arcydziełem i niemiecką „Casablanką”. „Barbara” jest uznawana za jeden z najlepszych filmów dekady.

Akcja rozgrywa się latem w 1980 roku w NRD. Młoda lekarka, Barbara po złożeniu wniosku o wizę wyjazdową z NRD, zostaje uznana za zagrożenie i przeniesiona z prestiżowego szpitala w Berlinie na prowincję. Rozpoczyna pracę na oddziale chirurgii dziecięcej pod nadzorem Andre Reisera. Fatalne mieszkanie, podejrzliwi sąsiedzi, brutalna komunistyczna rzeczywistość na tle melancholijnej natury. Barbara początkowo izoluje się od nowego otoczenia. Jest oschła, zdystansowana, skoncentrowana na pracy, oddana pacjentom. Jej życie przeplatane jest potajemnymi spotkaniami z kochankiem z Zachodu, który planuje jej ucieczkę z NRD, a wizytami przeszukującej mieszkanie policji. Coraz więcej łączy ją jednak z Andre, który pomaga jej zaadaptować się w nowym otoczeniu, z czasem zaczyna tracić kontrolę nad uczuciami. Obdarza ją zaufaniem, przymyka oko na pomoc młodej uciekinierce, która trafia do szpitala z sowieckiego obozu pracy. Dzień ucieczki zaczyna się zbliżać, a niespodziewany tok wydarzeń i rodzące się uczucia zaczynają wpływać na jej plany…

Nina Hoss jako Barbara zagrała znakomicie. Wrażenie robi jej kunszt aktorski jak i oryginalna uroda, która idealnie współgra z surowością obrazu. Natomiast postać Andre gubi się na tle wydarzeń a aktor grający tę postać wypada co najwyżej blado w porównaniu do gry Hoss. Nie wyróżnia się niczym szczególnym. Film nie dla każdego. Trzeba wziąć pod uwagę swoisty klimat niemieckich filmów charakteryzujące się pewną oschłością i nostalgią. Jednak warto otworzyć się także na takie kino.

Co ciekawe polska premiera filmu zbiegła się z rocznicą obalenia Muru Berlińskiego, zaś historia opowiedziana w filmie dzieje się w czasach podziału na Niemcy Wschodnie i Zachodnie. Petzold pokazuje jak w ucisku tworzą się więzi międzyludzkie, podejmuje temat inwigilacji obywateli i bezradności ludzi wobec władzy. Nie popada jednak w przesadny sentymentalizm ani wybielanie systemu.