Otóż w przypadku zatrudniania uczniów poniżej 18. roku życia obowiązuje ustawa o ochronie pracy młodzieży (niem. Jugendarbeitsschutzgesetz – w skrócie JArbSchG). Decydującymi kryteriami są tutaj wiek oraz czas pracy. Zasadniczo zabronione jest wykonywanie pracy przez dzieci poniżej 15. roku życia oraz młodzież podlegającą obowiązkowej edukacji w pełnym wymiarze czasu (w zależności od landu 9 lub 10 lat szkoły). Pewnym wyjątkiem od tej reguły są trzynasto- i czternastoletni uczniowie, którzy za zgodą rodziców mogą wykonywać lekkie prace nie dłużej niż 2 godziny dziennie, jak np. roznoszenie gazet czy ulotek reklamowych.

To trzeba wiedzieć

Aby wykonywać pracę wakacyjną, uczniowie muszą mieć co najmniej 15 lat. Młodzież pomiędzy 15. a 18. rokiem życia może pracować podczas wakacji maksymalnie 4 tygodnie (a więc 20 dni roboczych) w danym roku kalendarzowym. Nie ma przy tym znaczenia, czy będą to 4 tygodnie z rzędu czy też będzie to 20 dni rozproszonych w czasie różnych ferii przypadających w danym roku. Dozwolony czas pracy to maksymalnie 8 godzin dziennie (w godzinach od 6:00 do 20:00) przez pięć dni w tygodniu (od poniedziałku do piątku). Ustawa o ochronie pracy młodzieży reguluje również wiele szczegółów, na które muszą zwrócić uwagę pracodawcy. Chodzi między innymi o to, iż uczniowie nie mogą wykonywać zbyt uciążliwych czy niebezpiecznych czynności, jak np. praca na akord.

Definicja pojęcia „uczeń”

Użyte w niniejszym artykule pojęcie „uczeń” odnosi się do uczniów szkół ogólnokształcących. Do tego typu szkół należą między innymi szkoły podstawowe, szkoły główne (niem. Hauptschulen), szkoły realne (Realschulen) i gimnazja, jak również pozostałe równoważne szkoły, pozwalające na uzyskanie uznawanego przez państwo dyplomu. Nie należą do nich szkoły wieczorowe oraz ośrodki kształcenia dorosłych (niem. Volkshochschulen). Uczniami szkół ogólnokształcących nie są również osoby kończące tzw. rok podstawowego kształcenia zawodowego (niem. Berufsgrundschuljahr) lub rok przygotowania zawodowego (niem. Berufsvorbereitungsjahr), nawet jeśli prowadziłby on do ukończenia szkoły głównej.

Praca wakacyjna a ubezpieczenie społeczne

Z perspektywy ubezpieczeniowej zatrudnianie uczniów podczas wakacji podlega takim samym uregulowaniom jak w przypadku pozostałych pracowników, z wyjątkiem ubezpieczenia na wypadek bezrobocia. Oznacza to, że zasadniczo w przypadku uczniów istnieje obowiązek ubezpieczeniowy. Jeśli chodzi o ubezpieczenie na wypadek bezrobocia, z jego obowiązku zwolnieni są uczniowie szkół ogólnokształcących wykonujący równolegle pracę, niezależnie od czasu trwania dodatkowej pracy czy też wysokości osiąganego za nią wynagrodzenia.

Uczniowie zwolnieni są również z ubezpieczenia chorobowego, pielęgnacyjnego i emerytalnego, jeśli wykonują pracę w minimalnym wymiarze godzin i osiągają z niej nieznaczne dochody (maksymalnie 450 euro) lub też zatrudnieni są krótkoterminowo. O zwolnionym z obowiązku ubezpieczenia krótkoterminowym zatrudnieniu możemy mówić, kiedy w danym roku kalendarzowym od momentu zatrudnienia trwa ono nie dłużej niż 3 miesiące lub 70 dni roboczych. Praca wakacyjna to rozwiązanie bardzo cenione zarówno przez pracowników, jak i przez uczniów, i to nie tylko dzięki uregulowaniom dotyczącym krótkoterminowego zatrudnienia. Osoby wykonujące pracę wakacyjną są często „recydywistami”. Z tego powodu podczas stwierdzania obowiązku podlegania ubezpieczeniom należy ustalić, czy dana osoba w bieżącym roku kalendarzowym była już zatrudniona, np. podczas wcześniejszych ferii wielkanocnych, bożonarodzeniowych czy jesiennych. Jeśli tak, to wcześniejsze okresy wykonywania pracy zostają zsumowane i konfrontowane z limitem 3 miesięcy (90 dni kalendarzowych) lub z limitem 70 dni roboczych, jeśli praca wykonywana jest przez mniej niż 5 dni roboczych w tygodniu. Gdy po zsumowaniu wszystkich dotychczasowych krótkoterminowych okresów pracy z danego roku kalendarzowego okaże się, że wymienione wyżej limity zostały już przekroczone, zatrudniany uczeń podlegać będzie ubezpieczeniu chorobowemu, pielęgnacyjnemu oraz emerytalnemu.

Należy również wiedzieć, że krótkoterminowe zatrudnienie oraz praca z niewielkimi dochodami do 450 euro (tzw. mały etat – minijob) nie łączy się ze sobą. Daje to pewną możliwość pracodawcom w przypadku przekroczenia limitu 3 miesięcy (70 dni roboczych), gdyż jako alternatywę mogą oni rozważyć właśnie zatrudnienie w ramach „minijob”.

Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy – składka U1 i U2 – składka na poczet tzw. zasiłku upadłościowego

Zasadniczo także osoby wykonujące pracę wakacyjną mają prawo do otrzymania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy. Prawo to nabywają jednak dopiero z upływem trwającego nieprzerwanie przez 4 tygodnie stosunku pracy. Jaki ma to wpływ na obowiązkowe składki gwarantujące pracodawcy zwrot części kosztów związanych z wypłatą wynagrodzenia za czas choroby (U1) oraz ciąży i urlopu macierzyńskiego (U2) pracownika? Jeśli stosunek pracy trwa nie dłużej niż 4 tygodnie, nie ma obowiązku płacenia składki U1. Natomiast składka U2 – niezależnie od powyższych okoliczności – musi zostać odprowadzona. To samo dotyczy składki na poczet tzw. zasiłku upadłościowego, jeśli praca wakacyjna zwolniona jest z obowiązku ubezpieczeniowego w związku z dochodami nie przekraczającymi 450 euro. W obu przypadkach właściwą jednostką jest Centrala ds. Minijob w Essen.

W razie pytań zapraszamy na
www.smuda-consulting.com
lub telefonicznie
0048 / 77 403 24 26