Okres wypowiedzenia, czyli Kündigungsfrist w Austrii: co to jest?

Ustawowy okres wypowiedzenia określa datę, w której wypowiedzenie umowy staje się skuteczne. Daje on Tobie i Twojemu pracodawcy czas na przygotowanie się do nowych okoliczności. Ty możesz już szukać nowej pracy, podczas gdy firma stara się znaleźć nowego pracownika. W okresie wypowiedzenia (niem. Kündigungsfrist) nadal będziesz otrzymywać pełne wynagrodzenie. Musisz także w dalszym ciągu wykonywać swoją pracę. Chyba że masz jeszcze prawo do urlopu, a pracodawca zgodzi się na jego wykorzystanie. 

Jak obliczyć okres wypowiedzenia?

Okres wypowiedzenia można znaleźć w ustawie o pracownikach leasingowych, w zbiorowym układzie pracy (tzw. Kollektivvertrag) lub w austriackiej umowie o pracę. Wynosi on co najmniej jeden miesiąc i może zostać przedłużony do sześciu miesięcy. Okres wypowiedzenia jest często proporcjonalny do stażu pracy w firmie. Przynajmniej dotyczy to zazwyczaj wypowiedzenia przez pracodawcę.

Aby obliczyć poprawnie obowiązujący Cię Kündigungsfrist, musisz znać te 3 ważne terminy dotyczące obliczania okresu wypowiedzenia w Austrii: 

• Data złożenia wypowiedzenia (Kündigungs-Zeitpunkt): Data wypowiedzenia jest często określona w umowie. Przykładowo, można wypowiedzieć umowę do 15 dnia lub ostatniego dnia miesiąca. Niektóre umowy przewidują nawet, że wypowiedzenie jest możliwe tylko na koniec kwartału. Oczywiście możesz złożyć wypowiedzenie wcześniej, ale ustawowy okres będzie i tak obowiązywał dopiero od wskazanego w umowie terminu. 

• Data rozwiązania umowy (Kündigungstermin): Nawet jeśli brzmi to bardzo podobnie – data złożenia wypowiedzenia nie jest momentem, kiedy kończysz swój stosunek pracy. Data rozwiązania umowy jest dniem, w którym Twój stosunek pracy faktycznie się kończy, a następuje to po zakończonym okresie wypowiedzenia. 

• Okres wypowiedzenia (Kündigungsfrist): Zgodnie z powyższym, okres wypowiedzenia to okres od daty rozwiązania do zakończenia stosunku pracy. Rozpoczyna się w momencie złożenia wypowiedzenia i kończy w dniu rozwiązania stosunku pracy. 

Załóżmy więc, że w drugim tygodniu marca zdecydowałeś się złożyć wypowiedzenie. Twoja umowa o pracę stanowi, że możesz złożyć wypowiedzenie tylko do ostatniego dnia miesiąca i że musisz złożyć wypowiedzenie z dwumiesięcznym wyprzedzeniem. Możesz zatem złożyć wypowiedzenie w dowolnym momencie, ale najwcześniejszą datą rozwiązania umowy jest 31 marca. Okres wypowiedzenia rozpoczyna się 1 kwietnia i kończy 31 maja. Oznacza to, że Twoje wypowiedzenie jest skuteczne od 1 czerwca i jesteś wolny, aby podjąć kolejną pracę. 

Jaki okres wypowiedzenia obowiązuje kogo?

W wielu przypadkach różne okresy wypowiedzenia obowiązują pracodawców i pracowników. W końcu nagłe zwolnienie jest zwykle znacznie poważniejsze dla pracowników, którzy muszą płacić rachunki z pensji. Ustawowy okres wypowiedzenia służy zapewnieniu, że nie zostaniesz bez pracy z dnia na dzień. Daje to więcej czasu na poszukiwanie nowego zatrudnienia.

Okres wypowiedzenia dla pracowników w Austrii

O ile nie uzgodniono inaczej, pracownicy w Austrii mogą złożyć miesięczne wypowiedzenie do ostatniego dnia miesiąca. Okres ten może jednak zostać umownie przedłużony do sześciu miesięcy. Ważne jest, aby zwrócić na to uwagę: Okres wypowiedzenia pracownika nie może być dłuższy niż okres wypowiedzenia pracodawcy. Gwarantuje to, że pracownik nie będzie poszkodowany.

Okres wypowiedzenia dla austriackich pracodawców

Ustawowy okres wypowiedzenia dla pracodawców w Austrii zależy od tego, jak długo trwa stosunek pracy. Na przykład okres wypowiedzenia wynosi 6 tygodni w pierwszym i drugim roku pracy, 2 miesiące od trzeciego roku pracy i tak dalej. Regulacja ta może jednak zostać zmieniona przez układ zbiorowy lub osobistą umowę o pracę. Dlatego należy zawsze sprawdzić umowę, aby dowiedzieć się, jaki jest okres wypowiedzenia. Masz również prawo do dni na poszukiwanie nowej pracy, jeśli zostałeś zwolniony przez pracodawcę. 

Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia: czy to możliwe?

W zdecydowanej większości przypadków obowiązuje okres wypowiedzenia i masz czas na przygotowanie się do zakończenia stosunku pracy. Istnieje jednak kilka wyjątków.

Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia

W wyjątkowych przypadkach pracodawca może zwolnić pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jest to również określane jako natychmiastowe zwolnienie (niem. Entlassung). Ma ono zastosowanie ze skutkiem natychmiastowym i anuluje stosunek pracy. Pracodawca musi jednak mieć ważne podstawy do zwolnienia oparte na prawdziwym wykroczeniu. Jeśli zostaniesz zwolniony bez wypowiedzenia, powinieneś skontaktować się z Izbą Pracy (Arbeiterkammer) w celu uzyskania porady.

Wcześniejsza rezygnacja

Jako pracownik możesz również rozwiązać stosunek pracy ze skutkiem natychmiastowym. Prawo określa to mianem wcześniejszej rezygnacji (vorzeitiger Austritt). To również wymaga ważnych powodów. Na przykład, możesz odejść wcześniej z powodów zdrowotnych, jeśli faktycznie nie jesteś już w stanie wykonywać pracy. Rozróżnia się tutaj autoryzowane i nieautoryzowane wcześniejsze rezygnacje. 

Rozwiązanie umowy za porozumieniem stron w Austrii

W przypadku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron w Austrii nie obowiązują ustawowe okresy wypowiedzenia. Jest to umowa między pracodawcą a pracownikiem, która musi zostać podpisana przez obie strony. Data rozwiązania umowy może być dowolna, o ile strony są zgodne. Powinieneś podpisać polubowne rozwiązanie umowy tylko wtedy, gdy rzeczywiście chcesz to zrobić. Nie pozwól, aby pracodawca naciskał na Ciebie, abyś zgodził się na polubowne rozwiązanie umowy o pracę. Zamiast tego uzyskaj wsparcie ze strony Izby Pracy lub związku zawodowego, aby skorzystać ze swoich praw.

Wypowiedzenie w okresie próbnym

W wielu stosunkach pracy początkowo obowiązuje okres próbny, podczas którego pracodawca i pracownik poznają się nawzajem. Pozwala to obu stronom sprawdzić, czy dobrze do siebie pasują. Okres próbny może trwać maksymalnie jeden miesiąc, a rozwiązanie umowy w jego trakcie następuje ze skutkiem natychmiastowym. Nie ma tu zatem okresu wypowiedzenia ani dla pracodawcy, ani dla pracownika.