Powody osobiste będące podstawą nie wywiązania się z obowiązków przez pracownika (Dienstverhinderungsgründe) przez niestawienie się do pracy nie są sprecyzowane dokładnie przez prawo – znajdziemy tylko ich ogólny opis. Pracownik ma prawo do wynagrodzenia, gdy wykonanie przez niego obowiązków było niemożliwe przez krótki czas z powodu ważnych, dotyczących jego osoby powodów, niezależnych od jego woli. Można do nich zaliczyć np. wesela oraz śmierć bliskich, poród małżonki lub wezwanie do urzędu. Nie należą do nich np. egzamin myśliwski (ponieważ jest to hobby), spotkanie u adwokata (ponieważ można umówić termin w czasie wolnym).

Także zagrożenie niekorzystnymi warunkami pogodowymi (np. powódź w danym regionie) nie sjest uważane za powód niestawienia się w pracy, z kategorii tych osobistych czy też prywatnych.

Znaczenie zbiorowych układów pracy (Kollektivvertrag)

Prócz ogólnych regulacji prawnych należy wziąć pod uwagę postanowienia zbiorowego układu pracy. W punkcie „Czas wolny spowodowany przez niestawienie się do pracy z powodów osobistych” ("Freizeit bei Dienstverhinderungen“) znajduje się dokładny opis wszystkich takich sytuacji.

Postanowienia te znajdują jednak różne zastosowanie w przypadku pracowników umysłowych (Angestellte), robotników (Arbeiter) oraz uczniów (Lehrlinge).

Pracownik umysłowy (Angestellte)

Wymienione w zbiorowym układzie pracy pracowników umysłowych powody nieobecności na miejscu pracy oraz niewywiązywania się z obowiązków należy traktować tylko poglądowo. Postanowienia zbiorowego układu pracy nie precyzują niczego, co nie znalazłoby się już w obowiązkowej Ustawie Pracowniczej (Angestelltengesetz). To ona stanowi podstawę prawną do wypłacania wynagrodzenia.

Dokładne wytłumaczenie sytuacji jest za każdym razem niezbędne. Jeżeli pracownik jest w stanie wykazać, że z powodu zaistnienia wyjątkowych okoliczności nie wystarczy mu czas wolny z tytułu niemości stawienia się w pracy przewidywany w zbiorowym układzie pracy, może okazać się, że przysługuje mu dłuższy czas na uporanie się z zaistniałą sytuacją. Czasem powód niestawienia się w pracy zostaje zaakceptowany, mimo że nie jest ujęty w zbiorowym układzie pracy. Jest to jednak dobra wola pracodawcy.

Robotnik (Arbeiter)

Powody niestawienia się do pracy i niewywiązania z obowiązków ujęte w zbiorowych układach pracy pracowników fizycznych (robotników) mogą być traktowane albo poglądowo, albo wiążąco, ponieważ austriacki Kodeks Cywilny (Allgemeine Bürgerliche Gesetzbuch, AGBG) nie zawiera takich postanowień.

W takim wypadku robotnik ma prawo do czasu wolnego wynikającego z powodów niestawienia się do pracy tylko w wymiarze i z powodów określonych w zbiorowym układzie pracy.

Jak określić czy postanowienia zbiorowego układu pracy są wiążące czy poglądowe? Wszystko zależy od sformułowania. Użycie słów „na przykład”(„zum Beispiel”), „w szczególności” („insbesondere”) lub „przede wszystkim” („vor allem”)  wskazują na poglądowe wykazanie powodów niestawienia się do pracy.

Uczeń (Lehrling)

Wymienione w zbiorowym układzie pracy dla robotników lub pracowników umysłowych powody niestawienia się do pracy mogą uchodzić dla uczniów za wiążące lub poglądowe, ponieważ zarówno AGBG, jak i Ustawa o Zatrudnieniu Dzieci i Młodzieży (Kinder- und Jugendlichen-Beschäftigungsgesetz, KJBG) nie zawiera wiążących postanowień.

Podobnie, jak w przypadku robotnika, uczeń ma prawo do czasu wolnego wynikającego z powodów niestawienia się do pracy tylko w wymiarze i z powodów określonych w zbiorowym układzie pracy.

Federalny Sąd Pracy (Bundesarbeitsgericht, BAG) orzekł jednak, że uczniowie mają prawo nie stawić się do pracy z powodu uczęszczania do szkoły zawodowej lub odbywania egzaminu zawodowego (Lehrabschlussprüfung).

Po zdaniu egzaminu uczeń uzyskuje status pracownika umysłowego lub robotnika – w zależności od zawodu. Wtedy obowiązują go opisane wcześniej zasady dotyczące pracownika lub robotnika.