Dzień Pokuty i Modlitwy w Niemczech jest świętem Kościoła Ewangelickiego i wypada w tym roku 19 listopada 2025 roku. Wierni powinni sobie w tym dniu przypomnieć, że porażka jest częścią ludzkiego żywota, a jednocześnie powinni nieustannie na nowo myśleć o życiu. Hasłem przewodnim jest czwarta prośba modlitwy Ojcze nasz: „I odpuść nam nasze winy”.
Tak świętują Dzień Pokuty i Modlitwy w Dreźnie, Chemnitz i Lipsku
W Dreźnie o godz. 9:30 w Kreuzkirche Dresden odbędzie się msza święta z kazaniem Tobiasa Bilza. W Frauenkirche Dresden o 14:30 odbędzie się tradycyjne Forum z klubem Johann‑Amos‑Comenius – w tym roku pod tytułem „Wachstum und Sicherheit in Europa – Wie schaffen wir das?” (Wzrost i bezpieczeństwo w Europie – jak damy sobie z tym radę?) z udziałem prof. Veronika Grimm.
W całym regionie Chemnitz o godz. 9:30 zaprasza się na wspólne nabożeństwa m.in. w „Johanniskirche Rußdorf” oraz „Gnadenkirche Chemnitz‑Borna”.
W Lipsku 19 listopada o godz. 10:00 rozpoczynają się nabożeństwa w m.in. Schloßkirche Lützschena, „Dietrich‑Bonhoeffer‑Haus” w Gohlis i „Genezarethkirche” w Paunsdorf. Wieczorem o 17:00 w Nikolaikirche Leipzig planowany jest ekumeniczna msza jako zamknięcie ekumenicznej dekady pokoju.
Buß- und Bettag, czyli Dzień Pokuty i Modlitwy – czy jest dniem wolnym od pracy?
Kościół ewangelicki obchodził ten dzień po raz pierwszy w XV wieku. W 1995 roku we wszystkich landach zniesiono to święto, aby móc sfinansować nowo wprowadzony zasiłek opiekuńczy (Pflegeversicherung).
Wyjątkiem była Saksonia, gdzie dzień pokuty i modlitwy jest nadal ustawowym dniem wolnym od pracy. Poza Saksonią w Bawarii, Badenii-Wirtembergii i Saksonii-Anhalt zabrania się tańca i hucznych zabaw.
Dzień Pokuty i Modlitwy w Niemczech – historia powstania święta
Pokuta i zadośćuczynienie należą do codziennego życia duchowego w wyznaniach chrześcijańskich, ale w różnych formach. W czasach wczesnego chrześcijaństwa istniały specjalne dni pokutne, ale były one mniej ustalane przez Kościół, a bardziej przez świeckich władców. Dni Pojednania były ogłaszane w sytuacjach nadzwyczajnych lub w przypadku zagrożenia katastrofą.
Książęta krajowi często zarządzali dzień pokuty po wybuchu wojny, aby ludzie prosili Boga o przebaczenie za winę i przemoc w konfliktach zbrojnych. Podczas wojny trzydziestoletniej dochodziło do nagromadzenia dni pokuty z cotygodniowymi powtórzeniami. Przyczyną były też problemy społeczne.
W 28 niemieckich landach w 1871 roku było 47 różnych datowanych dni pokutnych. Wobec tej różnorodności już w 1852 r. konferencja ewangelicka w Eisenach zaproponowała jednolity dzień pokuty i modlitwy w środę poprzedzającą ostatnią niedzielę roku kościelnego, ale bezskutecznie. Dopiero Synod Generalny w Prusach uchwalił w 1892 r. jednolity dzień pokuty dla terytorium pruskiego w środkowych i północnych Niemczech.
Od modlitwy publicznej do pokuty osobistej
Niegdyś publiczna modlitwa i zbiorowe poszukiwanie winy przekształciły się w osobisty rachunek sumienia. Tak więc święto to nie jest uważane za dzień, który wzywa do pokuty całą ludność, ale jest rozumiany jako odnoszący się do pojedynczej osoby.
Poszczególne ewangelickie kościoły w landach niemieckich zachowały jednak swoje pokuty i modły. Na przykład Kościół Ewangelicko-Luterański Saksonii, oprócz jesiennego dnia pokuty, ma wiosenny dzień pokuty w środę po drugiej niedzieli Wielkiego Postu.
Źródło: mdr
